Schetsen, deel 12

TONG MET BALLETJES.    7

Zij keek zelfs niet op, ruig als de wrevel juist op ’t oogenblik in ’r leefde.

„Hoe komt ’n koe an zülleke sponze en leerelappe in z’n bek?”, probeerde-die „geestig” te worden.

Nog zweeg ze — tergend-onvermurwbaar.

Hij, ’n olijf bekluivend, dee voor de derde maal ’n poging, om niet den heelen goddelijken avond dat gezicht van verwijt over de tong-met-balletjes voor zich te houen.

„Wi-je geloove, Serre, da ’k ’r tegen an kik — ’k kan gewoon geen koeietong meer zien” ... .

’t Lukte niet. Voor de derde maal liet ze z’n gezwam an ’r lééd voorbijgaan....

Zwijgend begon ze te ruimen — zwijgend lei-ie de olijve-pit in de gele bobbels van z’n bord — zwijgend, doch met geraasmakende gebaren droeg de meid de heele tong-met-balletjes, die voor Vrijdagavond in de soep zou gaan, naar de keuken — zwijgend likkebaardde zich poes op de sofa.

Z’n sigaar opstekend nam-ie de avondeditie, las, denkend aan de schaal, die voor nog minstens twee dagen beloofde.

Zij, bij den trekpot, leunde ’t hoofd achterover, knikkebolde zachtkens — met geen andere visie dan de tong-met-de-balletjes.

Zoo gingen ze den avond en den nacht in.

Maar den volgenden avond raakten ze ’r gelukkig doorheen — Roosje met d’r man, beter van de influenza die ’n verkoudheid was — en David, de pokervriend, kwamen onverwacht ’n hapje eten, vonden de soep goddelijk. Ze schransten zoo stevig dat oom Barend nog enkel drié dagen tong op z’n brood kreeg ... Toen deed-ie ’n plechtigen eed.

Maart ’08.