Schetsen, deel 12

118    EEN STRIJDER....

aan ’t onschuldig spel der diertjes gewent. Daarenboven is mijn luchtbad vandaag niet kompleet, ’r Is te weinig wind. Zoodra 't goed doortocht, ben ik in m’n element, — zijn ’r geen vliegen.”

„Maar als u in Duitschland terug is, in uw huishouding, hoe kan u dan met ’n enkele zwembroek?” .... polsten we, bevreesd te onbescheiden vragen over z’n intérieur te doen.

„Mijn vrouw heeft mijn leef-methode na eenigen tijd overgenomen, bevindt zich daar uitstekend bij,” zeide hij dadelijk.

„En uw dienstboden?”

„Die kijken, als ze pas bij ons zijn, ’n beetje raar, maar we hebben ’r een viertien jaar — die gaat zoo gekleed als wij.”

Bedenkend dat ’n kopje thee bij zulk ^?n familie iets ongewoons moest zijn, waagden we nog te vragen, hoe ’t met de leveranciers aan de deur ging? Ze deden hun inkoopen zelf. ’t Had niet ’t minste bezwaar. En als er geopend móést worden, schoot men ’n poreus kleedingstuk aan.

Zonder eenige aarzeling expliceerde hij. Wij, toegewijd luisterend, bespiedden de kamer. In ’t getemperd, bleek licht, dat de gespannen sprei verschalkte, gaapte een ijzer ledikant, pas belegen, dat gelijktijdig voor sofa en gedachten-bezinking diende. Op den schoorsteen stonden drie ledige literflesschen melk, op de tafel een volle. Daarneven, schijnbaar onsmakelijk — wij leggen op dat schijnbaar nadruk — was een mild stilleven van natte sponsen, vettige haarborstels, kammen, brokken zeep, ’n bord met appels, noten, pere-schillen en 'n kaak waarin gestoorde tanden een fjord hadden gebeten. De achterkamer geheel ledig, met wat kleedingstukken als decoratie aan den wand, hielp ’n handje om van het Sanatorium boven den schoenmakerswinkel, ’n onguur