Schetsen, deel 12

STUIPTREKKING.    105

„Ja,” zeide de bromvlieg verstrooid: „maar ik bestrijk liever ’n bloem. Die is aangenamer, bescheidener. En minder wreed. Breekt je hart niet, als je ziet wat gebeurt?”

Het bier-greppeltje, in stadige trilling bewogen, doorschokt door het stuiptrekken der stervende vliegen, leek als vermodderd door de doode en krimpende lijfjes. De zoetelijk-glanzende zon belichtte elk grijpend pootje, eiken doordrenkten vleugel, dé groote starende oogen.

De rozen en geraniums knikkelden op ’t bloem-rek, de vogels floten in den tuin, de gordijn-franje wiegelde met bijtenden zilverslag. Op de suikerbed-ding van ’t bord, mekaar in gulzigheid verdringend, smakkerig zuigend, krielden nieuwe vliegen.

„Zouden we ’t probeeren?”, vroeg de goud-bron-zen, die er wee bij werd.

„Nog niet,” sprak de bromvlieg: „nog ’n beetje geduld.”

„Waarom,” vroeg de andere, ’t barnen der brekende zonnestralen met 'r gloeiende oogen be-zin-nend: „waarom zet onze grootste Vijand deze hellen neder? Eet hij ons? Of is er wat anders? Hij leeft, naar men zegt, zoo lang, wij zoo kort. Wat deert hem onze dag?”

„Hij leeft niét langer dan wij, bloedje.”

„Niet langer? Weet u dat zeker? Van grootvader op vader, van af het verste geslacht is hij gezien. En u zegt... .”

„Onze dkg is zoo lang als zijn léven. Er is geen maat, geen grens,” onrustig-wijsgeerde de bromvlieg: „ik althans zou me niet durven vermeten het aantal van hun en van onze dooden te tellen, noch den duur uit te drukken van ’n tijd, terwijl de zon die iedereen uitlacht, om beurten een van ons, een van hen als ’n stofje slurpt. Ook zou ik