Schetsen, deel 12

102    STUIPTREKKING.

de voorpooten los te werken. U had z’n wanhopige oogen moeten zien, toen de glimmende massa zonder aarzeling z’n achterpooten, z’n vleugels greep. Gesnoerd, machteloos, lag-ie me aan te kijken, niet in staat te spreken. Van af het uur dat ’k op de wereld kwam, had ’k niets dan ellende om me heen gezien, maar diè gewelddadige dood was ’t ergste. En — *k vergeet ’t nooit — nog terwijl ’k kapot op de gaskroon bleef, zag *k nieuwe kameraden op het papier neerstrijken. Ik waarschuwde. Zonder succes. Gelokt door den geur en de aanwezigheid van m*n broer, vlogen zij toe. Het was een ontzettend gezicht. De een na den ander rukte, sidderde, kermde, raasde in doodsangst — hoe wilder ze bewogen, hoe wreeder ze werden vastgezogen. Toen ’k radeloos door het venster vloog, lagen er ontelbaren te trillen, te hijgen, te verhongeren, ’t Was afstootender zelfs dan déze hel” ....

De bromvlieg zweeg. De zon, rechtstandig ’t venster beschijnend, bek etste zoodanig ’t vliegenglas, dat de gebroken stralen er langs henen fonteinden. Dat gaf zulk eene koking van licht, dat de goud-bronzen in de verheuging van warmte en gloed ’r glinstrende vleugels klepprend bewoog, alsof ze wou vliegen.

„Doe dat niet,” zeide de bromvlieg: „als u van uw plaats gaat of in ’t gedrang komt, heeft u kans in de greppel te geraken.”

En in vriendelijke poging, de jeugdige vriendin, wier lichaam in het zonlicht de liefste kleuren begon te dragen — weelde-gitting van goud en koper, parelmoer en violet — bezig te houden, zette ze een tweede episode van haar leven in:

„Pas óók op voor Licht, kind. Niet voor het licht van de zon, niet voor het licht van de maan, niet voor het licht van de sterren, maar voor het valsche