Schetsen, deel 12

STUIPTREKKING.

Nog bezig met het weer gladden der vliezen, de voeten verzogen in ’t vocht van het glas, elk woord met de echo van ’n bevenden harte-slag, sprak de goudbronzen vlieg eene zwaar-gebouwde aan, wier gezoem en gesnor zoo straks als het dreunen van wind had geklonken.

„Weet ü waar we hier zijn? ’k Beef aan mijn heele lichaam! Weet ü het? Toe, weet u het?”

De zwaar-gebouwde keek van den bezweeten wand naar de granieten bordvlakte met de in ’t zonlicht stoeiende suikerkorrels en de bruine greppel, bijkans gedempt door de klittende, doode vliege-lijfjes en in trilling gehouden door het desperaat geworstel van ontelbare andere, die in het bruine water verstikkend, verslijmend, verdrinkend, tegen de glazen glooiing trachtten te kruipen.

„We zijn f o u t u. Dat is alles. Wanneer we geen uitweg vinden, zijn we aan ’t eind als de rest,” antwoordde ze, voor de oneindigste maal wikkend aan wélke zij ze in ’t doolhof geraakt was.

„Foutu?”, sprak de goudbronzen: „dat is ondenkbaar! Ik ben vrijwillig binnen gevlogen — door een aanzienlijke opening — als ik me rustig orien-teer, vlieg ’k weer heen."

„Datzelfde hebben die u niet meer ziet bewegen — datzelfde heb ik vanmorgen gedacht, toen ’k dwaas, onnadenkend, tegen beter weten in, toch in deze vervloeking belandde. Honderden, nog eens honderden, heb ik van dezelfde zij zien binnenvliegen, machteloos een uitkomst zoekend en in het vergift van de onzalige ronde greppel storten. Beweeg niet. Verander niet van plaats. Probeer geen seconde het raadsel te lossen. Dat is de eenige raad, dien ik geven kan, den eenige waarmee ik mezelf troost. * Ze zweeg mismoedig, nauwlijks met verdere aandacht voor het kermend geraas der pas-aangeko-