Schetsen, deel 12

op de smartelijkste wijze, zooals alleen een moeder ’t doen kan, terug te keeren. Alles zou vergeven zijn. ’r Zou geen hard woord vallen. Grootmoeder huilde zich de oogen uit, en vader die als ’n beer rondliep, lei ’s nachts, als-ie dacht dat niemand ’t hoorde, onder de dekens te snikken.

„’t Is wat moois," zei ik: Jij moest vanavond nog afreizen. Hoe weet je moeder dat je in mijn hotel logeert ?”

*’k Heb 'r eergisteravond, direct na den lommerd, ’n Ansichkaart gezonden. Als de telegrafische postwissel komt, ga ’k subiet.”

Als zoon van ⁹n Duitsch collega — ’t was ’n welbekend hotel — gaf ’k ’m dien nacht crediet — zonder z’n bottines door den laarzenknecht te doen achterhouden. En den volgenden morgen kwam ’r inderdaad een aangeteekende brief, met spoedbestelling, inhoudend twee honderd Mark èn ’n half velletje postpapier van de grootmoeder, waarop met bevende potloodletters geschreven stond: „Du lieber Bé — kehre sofort zurück. Deine Mutter und ich weinen den ganzen Tag.” Meer stond ⁹r niet.

„Ouwe heer,” zei de jonge kerel: „bewaar jij de eene helft, dan ga ik met de andere helft ’n paar sokken van één kleur koopen, m’n horloge inlossen, me laten scheren en aan ’t station infor-meeren hoe 't met de treinen zit. Is m’n grootmoeder ’n best wijf, ja of nee? Daar zit genereus Fransch bloed in. Zonder haar zou ’k hier moeten blijven — en niet Bébé heeten. In ⁹n goed uur ben ’k terug.” Dat zei-ie ’s morgens half twaalf. Den heelen dag bleef-ie weg. Eerst om vier uur in den nacht, vertelde de nachtportier, maak-ie met z’n vroolijk-heid andere gasten wakker, toen-ie thuis kwam. Ontbijten dee-ie eerst na ⁹t tweede ontbijt. Om half