61
kwelling. De tafel gedekt. Geen eten. — En als apéritif wordt je je eigen voet gepresenteerd!
De grootvader. Toen Anna drie maanden was had ze al tandjes — ja da’s gebeurd!
De vader. Dat kan niet papa ■— da’s overdreven.
De grootvader. Heusch! Heusch! ’k Herinner ’t me best.
De vader. Néé papa — da’s ónmogelijk — da’s ’n vergissing — (naar ’t schut wijzend). Annie is zoo’n voordeelig kind, zoo’n sterk kind en nog geen spoor.... Nee, papa. Kan dat Jaap? Drie maanden oud en tanden ?
De vriend (een krant van de lamp trekkend en ’r zuchtend-berustend inkijkend) Tanden! Tanden! Ik had tanden toen ’k ’n dag was. Praat niet van tanden!
De vader. Jaap, hang asjeblief de krant an de lamp!
De vriend. De avond-editie. ’k Denk’r niet an.
De vader. Jaap... (het kind huilt — Verschrikking).
De grootvader. Ze huilt...
De vader. Ze huilt. ..
De grootvader (op den stoel klauterend). Dada! Niet huilen, groote meid! {zingt)-.