Schetsen, deel 11

92    AVOND.

⁹s Morgens vroeg, opgejodeld door de musschen en vinken buiten, meer nog door ’t geklop in ⁹n timmermanswerkplaats in de buurt, stutte tante Sofie in ’r bed.

’r Eerst gebaar, vrij en frank, niet geballast door ’t grimmig gewicht van ’t avondduister met z⁹n geheimnissen en baloorige besluipingen, was naar den wekker.

⁹t Bed uitspringend, met ’t ouwe, kittige vuur, hing ze de gordijnen in de embrasses, en bij ’t nieuwe, goddelijk-rijke ochtendlicht, hoe druilig of flets ook, beloerde ze de wijzers, kwaadaardig oplettend of de meid al of niet over 'r tijd was.

Was ’t nog te vroeg, dan bleef ze lekker liggen wachten, luisterend naar de voetstappen — was ’t te laat, dan drukte ’r hevig vertoornde vinger den knop van de electrische schel, net zoolang tot het snerpend geluid de luilak opjoeg. Terwijl lag ze dan te zieden, ⁹r standjes op te warmen, 'r uitbranders te v e r f ij n e n.

In den laten avond duizelde ze heen in angsten, in de vrees voor ’t opperst-onvermijdelijke — in den vroegmorgen, bij ’t helder daglicht, was ⁹r eerste nijdig tasten naar de schel....

Zoo heeft tante Sofie de laatste jaren doorgebracht in een zonderlinge dobbering tusschen ’tOnzien-1 ij k e en ’r Antipathie.

Petty stierf op ’n avond, tegen acht uur, in den winter.

Tante hebben we dood gevonden met ’r hand bij de electrische schel, ⁹s morgens om half zeven in den zomer.

Op dat uur wekte ze ¹r antipathie ”

6 Mei 1905.

¹