Schetsen, deel 11

AVOND.    91

wou laten Ze zei ’t met hartstocht, soms fluisterend,

soms hardop. Als ze schrikte van ’r eigen stem, bad ze weer zachtjes, de nagels drukkend in *r vleesch, warm van spanning. Moe van zitten, ging ze languit liggen, altijd met de handen gevouwen. En begon weer opnieuw. De oogen openend, ’t kamerduister ziende, de kwellende stiltehoorend,

werd ze opgejaagd tot nieuw gebed Of God

’r alles wou aandoen, wat-ie maar wou, maar nog geen ziekte, en geen dood, geen dóód!.... Als ze ’t woord dood met prevel-verschrikte lippen fluisterde, voelde ze zich als in ’n verstikkende loom-bruine kolking, krampte ze ’r handen op ’t dek om ’n vasthou te grijpen, werd ’r voorhoofd koud van ’t uitperrelend zweet, hijgde ze stooterig in duizelende gedachteloosheid, sloegen ’r vlammen en vonken, dofrood en spichtig van schijn in ^?t heenklotsend donker.

Eiken nacht maakte ze 'r gebeden zelf, alleen denkend aan dat ééne, bang voor dat ééne, gruwelijk wanhopig bij dat ééne.

Ze had geen slechts en geen kwaad te biechten, geen groote zonden op ’r geweten, geen schokken of stoornissen, waarover ze had uit te vechten. Ze bad omdat ’t zoo donker bleef, omdat ze in dat donker vermoeid was, omdat de aanvoeling van dat niet te benaderen, niet te doortasten, niet te vermijden donker, *r den dood opdrong als ’n dichtbije, onontworstelbare zekerheid.

Huiver-angstig, wakkerschrikkend door de zonderlingste nietsjes, sliep ze met moeite in.

In den hoek van de kamer, mogelijk over géén dier verstoringen tobbend, snurkte Petty en boven in de dienstbodenkamer, log van slaap na ’t werk van den dag, lei de antipathie.