Schetsen, deel 11

90    AVOND.

blokjes, soms ’ns pratend met den hond, soms ’n advertentie van de avondkrant herlezend, soms in stil-starre mijmering.

Als ze gedaan had, veegde ze de kruimen van ’t tafelzeil, zette bord, mes en kopje bijeen, schelde de meid.

Van kwart over tien tot half elf praatte ze met Anne. ’r Stem daalde dan in timiede aarzelinkjes. In den stoel leunend, dee ze zoo gedwee en vriendelijk als ’n kind. — Of Anne morgenochtend de bonheur-du-jour in de voorkamer nou is goed met was zou opwrijven. — Maar eerst de stoelen de kamer uit. — En vochtige theeblaren op ’t kleed. — En of ze, as ze *t brood aannam, góed zou opletten of ’t wel doorbakken was. — En of ze Petty zou uitlaten. — En of ze de trap is ’n beurt gaf. — En of ze de sintels uit de aschbak degelijk zou sorteeren....

De meid, blij met de rust in ’t huis, de vrindelijke klanking in de stem van tante Sofie, stond geduldig te wachten, telkens naar de deur draaiend, omdat tante in ⁹r angst, ’r fel-oplevenden angst voor den nacht, van geen uitscheiden wist, ’t eene nuttelooze vraagje na ’t andere deed.

Kraakte de trap eindelijk onder Anne’s voeten, was ze tot den ochtend alleen, dan besloop 'r de stilte, kreeg ze kouwe handen en voeten, schrikte ze op bij ’t minste terwijl ze ’r avondtoilet maakte.

In bed, in ’t absolute duister, nauwlijks met ’n glimming op de gordijnen, vouwde ze nóg eens ⁹r handen voor *t nachtgebed.

Dàt bad ze innig.

Dàt bad ze ⁹n paar maal achtereen, zoo overgegeven, zoo smeekend, zoo gretig dat ze ⁹r klaar wakker van werd .... Of God ’r nog ’n póósje wou laten leven .... Of-ie ⁹r nog niet wou weg nemen.... Of-ie ⁹r nog ’n jaar of ⁹n paar jaar in ’r boeltje