Schetsen, deel 11

88    AVOND.

meid, vroeg-oud en geduldig, bang wèer en nog eens ’r hoofd te stooten an ’t fatsoen van de burgermenschen, die ze dubbel en dwars had leeren kennen, Uet tante Sofie vitten, drenzen, kijven en zoeken.

’t Was ’n voorbeeldige meid, ’n meid zooals ’r geen tien in de stad waren te vinden. Ze sprak niet tegen, dee niet brutaal met de oogen, kletste niet met andere meiden, snoepte niet, was niet opstandig.

In ’r vrije uren dacht ze mogelijk an ’r kind en den weggeloopen marinier.

Elke andere meid — tante Sofie had ’r van vroeger jaren, toen ze ’r drie in de veertien dagen verbruikte weet van — zou ’r uitgeloopen zijn: de jonge, geknauwde dee zoo passief als ’n door den wind besprongen struik.

Dat onderworpene, overgegevene, bijna levenloos-berustende scheen tante Sofie geweldig te prikkelen. Zat Anna met neergeslagen oogen, dan kribbigde tante: „Watkijkje nou?” —, zei ze geen woord, dan kreeg ze ’n snauw omdat ze zoo kopte.

De antipathie verwurmde ’n erger leven dan Dante ’t in z’n hel heeft beschreven: ’r zijn meer folteringen bijgekomen in 't wezen van kleine burgermenschen, dan de grootste klassieke phantast ’t had kunnen bepeinzen.

Het nijdasserige, doorsarde, gekwelde bestaan der antipathie hield aan tot den avondschemer.

De avondschemer bracht verzachting.

Want tegen ’t uur dat huizen en boomen en vormen in schaduw-doezeling droomden, als de geluiden van den dag begonnen te loomen en de eerste geel-schelle vlammen in de lantaarns ’t naderend avond-leven beklonken, groeide in ’t nerveuze vrouwtje een zwakjes weifelende, met wanhopige wils-kreuningen bedwongen angst. De angst om dood te gaan. De