Schetsen, deel 11

„’n Maand of twee geleden,” verhaalde Henri, terwijl we gezellig zaten te schemerduisteren, „ja, ’t zal ongeveer twee maanden geleden zijn, stierf m’n tante Sofie.

Ik geloof dat ’k geen schemerdonker meer zal kunnen zien, zonder aan m’n tante te denken.

’n Geval om nooit te vergeten.

’n Geval dat me m’n heele leven zal bijblijven als ’n klei n-z onderlinge herinnering.

Tante Sofie was 'n gedrongen vrouwtje, zenuwachtig van beweeg, vlug van gebaar, rap en kittig in al ’r doen en laten.

’r Man was vroeg gestorven, nooit had ze kinderen gehad.

De laatste jaren dat ik ’r kende, leefde ze op ’n bovenverdieping in een van de nieuwe buurten.

Als je schelde, zag je dadelijk ’r hoofdje in het spion, en vóór ze de meid liet openmaken, keek ze sekuur door ’r brilleglazen, bang voor slecht volk, inbrekers en bedelaars.

Vooral voor die laatste was ze buitengewoon bevreesd, omdat ’n achternichtje eens ’n zuren dag had gehad door de vrijpostigheid van ’n landlooper, die z’n voet niet uit het portaal wou terugtrekken. Dat verhaal van ’t achternichtje heb ’k misschien ’n paar dozijnmaal moeten slikken.