Schetsen, deel 11

4    DOLLE JAN*S DROOM.

bij zich in bed mocht hebben, dat versterkt moest worden, ’n bezoeking. Toen de gracht stevig dicht groeide, ijs als staal zoo sterk, was ’r ’n volle week goeie verdienste omdat vader ’n vlonder uit had gelegd, de centen van de gracht-menschen die makkelijk op de vaart wouen komen, opstreek. Met één regendag was ’t gedaan, begon ’t gewroet opnieuw, ’t gemier om aardappelen en brood, ’t uitschrapen van de pan door de niet te verzadigen kinderen, ’t loopen naar de bedeeling, die niet scheutig dee, omdat ’r zooveel vóór gingen die beter d’r plichten waarnamen.

Jan, in de eene alkoof-helft, bij dag z’n hals rekkend, om langs ’t overgaasd raampje, halfwege van stoep-blauw doorsneden, ’n kozijn-grauwing der overzijgracht en naaldige, zwarte takken te zien, of as ’m dat verveelde de balkenzoldering van ’t pothuis met de geelbruine planken, die kraakten as ’r in de sigarenwinkel boven, iemand wat halen kwam — met verdraaid-ècht iedere keer ’t gepiengel van ’t winkelschellere — Jan, moeilijk inslapend, omdat-ie de heele dag op z’n rug lee, hoorde dan dikwijls ’t gegrom en geklaag van vader, die zich inhield zoolang de meissies over de vloer waren. De heele zorg van de twee groote lichamen bij 't petrolielampje, de doffe gedruktheid der reuzige schaduwen langs ’t helderder geel der zoldering, lei-ie te beluisteren, -de verwijten heen en weer — wie de schuld had — enne wie de jongen bedorven — enne wat ’n vloek midden in de winter — meteiere die je niet kon bemachtige — enne drankies die niks hielpe — enne de halve slaapruimte bezet... Zich niet verroerend al dee’t nog zoo veel pijn aan de eene kant, perste-ie z’n adem, akelig-wakker en angstig.

’n Dag van kinderlijk-opgewonden verheugenis had-ie in Februari, as de zomer zoo zoel, toen-ie