Schetsen, deel 11

DOLLE JAN’S DROOM.    3

terug, zag ijs in de waschkom en de vrouw met behuilde oogen. Weer werd ’t in den hoek gefluister, hoesten van ingehouden gesnotter — hij, zachtjes in ’t donker der alkoof stappend, vroeg met ’n stem, die niet bij ’m scheen te behooren:

„Ben je nog wakker, Jan?”

„Ja, vader.”

„Hoe gaat ’t ’r mee?”

„Goed, vader — maar ’t ijs is zoo nattig.”

Effen wou-ie opzitten, om in de kamer, waar de kinderen, die nog opwaren, zoo ongewoon stil deeën, te kijken.

„Oe! Oe! riep-ie, terugzwikkend. Pijnas’tdee! ’t Zweet brak ’r bij uit. De heele alkoof scheen ⁹r licht van te worden ...

Zoo dadelijk-erg as de dokter ’t ingezien had was niet. ’t Taaie lichaam van den jongen hield ’t uit. En dat werd de grootste ellende. De eerste dagen zaten Sientje en Cor en Ansie en Bet en Zus, als verschrikte droomstertjes aan de tafel bij ’t pui-raampje, vies en klam-angstig wanneer de dokter ’n nieuw verband aanlei, moeder de opstuipende lappen met *n bleek-bezorgd gezicht in den vuilnisemmer dompte — de eerste dagen liep vader op z’n sokken naar de alkoof, die nauwelijks, diep tegen den avond, ’n aarzelend bundeltje dagschijn slurpte, en van onder z’n kruierskiel greep-ie ’n brok kalkig suikergoed of 'n cents-reep chocola, die de jongen met z’n koortsoogen voor de zussies liet staan — de eerste dagen kwam ’n verlegen schooiertje, speelkameraad uit de buurt, voor moeder hooren hoe of ’t met Jan gong, enne of Jan al haast beterde — maar met den harden winter, die de menschen op d’r eigen lot anwees, die geen cent in de kruierij inbracht, werd ’t ziekbed van ’t kereltje, dat niemand