Schetsen, deel 11

DOLLE JA1STS DROOM,    5

voor de dokter, die ’m niet uit moeder ’r handen voor ’t Gasthuis los kon krijgen, ’n uurtje in ’n geleende, groote kinderwagen mocht rondgereden worden, om in de lucht an te sterken. Bij den vijver in ’t Vondelpark most moeder ’n poos blijven staan, omdat-ie geen oog van de zwanen, die nijdig tegen ’n jongen hond bliezen, kon afhoue, en thuis in de geluchte bedstee — Sientje begon as ’n groot mensch d’r handen uit te steke — praatte-ie met z’n schelle stem over de lol die-ie gehad had. Laat, wakker gehouden door vader’s brommende klaagstem — de bakker had ’t verdijd langer te poffen — sliep-ie in...............

„Ik schrik ’r van,” zee de zwaan en de witte veeren van z’n langen nek werden zoo bol as van ’n poezestaart: „wat doe jij nou nog hier?”

„Wat ken ’t jou schele?”, zee-ie, ’n end uit de buurt — as ze je met d’r vlerke ’n opduvel gave, was je bakkeran: „ik doe jou toch niks.” Verroest wat was ’t ’n hoogte zoo dichtbij — in ’t donker, met niks as de sterren, de vijver, de dooie boomen — nog eens zoo wit leek-ie door de maan, die as ’n rijtuiglantaarn achter de takken brandde.

„Ik heb jou vemiddag al in ’t snotje gehad, toe je moeder bij de kinderwagen stong te huile,” zee de zwaan over ’t gras aanwaggelend, net as de waschvrouw van de overzij, die ’n mankement an ’r heupe had, nooit ’n stoeprand kon houe.

„Heit moeder alwéér staan huile?” vroeg-ie, ’t lammenadig vindend, dat ze niet gewacht had tot ze thuis was.

„Huilt ze zoo dikkels?”, zee de zwaan, zoo vlak op z’n lichaam, dat-ie ’m in z’n keel kon kijken. Je zag de visschies in z’n maag, — de bliekjes en vorentjes, die-ie met z’n olifante-slurf uit de vijver na bove haalde.