Schetsen, deel 11

82    VAN DEKENS, O OREN, RECHERCHE.

z’n hart bolderde in de lichaamsoneindigheid als een kei in een neerstortende ton, z’n voeten versteenden plots, verwezen-drukkend op ’t wegdeinend kapok, z’n oogen starden naar ’t binnenplaats-raam — de binnenplaats van pakhuizen zonder éen levend wezen. Het was alles onbeschrijflijk ellendiger, jammerlijker dan ik het hier zeg. Elke auteurs-phantasie, zelfs de meest voorziene en onuitputtelijke, geraakt impotent tegenover eene zoo hevige gemoedsemotie onder de dekens als mijn man die vrouw Was, ondervond. Onder de dekens. Het klopt niet ganschelijk met wat ik nog geen tien seconden geleden beweerde van oogen die het binnenplaats-raampje bestarden. Doch daar zijn reflexen wier groeiing zoo verbijsterend snel geschiedt, dat ik even zeker had kunnen verklaren dat de man door zijn geestesoog het glas bespiedde ; althans met eene schichtige verwoedheid, razender van reflex dan een hand die zich brandt en terugtrekt, instinctmatig vlugger dan een hoofd dat bukt bij een aankeilenden steen, schoot, plonsde, verdween ’s mans bovenlichaam tot diep in de duistere dekengrot, der tweepersoons-sponde. Met zijne tragische situatie past het ons niet te gekken. Daar zijn in de eerste plaats méér mans met teedere zielen, in de tweede gebeurt het dat benauwde inbrekers van wapenen gebruik maken, ’t zij messtooten uitdeelen, ’t zij ’n revolver vertoonen. En wanneer nu buren ontbreken, buren die je uit je venster kunt aanroepen, buren die op hun beurt om politie brullen — de aansnellende buren zijn niet meer dezes tijds — dan lijkt de donkere, warme dekengrot, nog zoo kwaad niet. Onze man lei dus onder de dekens, koortsachtig trans-pireerend, zachtjes ademend, zachtjes hijgend. Elk geluid, zelfs een ademgeluid, kon de stilte verstoren, de attentie der inbrekers op hèm vestigen. De