Schetsen, deel 11

VAN DEKENS, O O REN, RECHERCHE.    81

lijn die twee punten verbindt. Het geschiedde nu, om tot ons onderwerp van dekens, ooren, recherche te geraken, dat de vrouw die man was, voor een dagje naar hare familie vertrok en dat de man die vrouw was, voor het eerst sinds lang geleden wittebroodsweken de sponde alléén besliep. Het was natuurlijk een twéé-persoons-sponde. Ik zeg dit in verband met de dekens en met de komende situatie, niet met eenige équivoque bedoeling. De man ontkleedde zich te tien uur precies, zooals hij het jaar in jaar uit gedaan had. Netjes lei hij z’n kleeren op den stoel bij de deur, draaide den sleutel om, blies de kaars uit, kroop onder het dek.

Lees dit niet op laat middernachtelijk uur, mijne vrienden. Want waarlijk, het is geen verzinsel, noch de aanloop tot iets dat op een grappige historie uitdraait — de man die vrouw was en voor het eerst sluimerde bij afwezigheid zijner vrouw die man was, werd na een kwartier gewekt door verdachte geluiden. Het was geen inbeelding, geen vergissing, geen zelfbedrog — er waren inbrekers aan ’t werk beneê in het kantoortje dat het klein magazijn afsloot, inbrekers die zich niet geneerden, die mompelend praatten, die lucifers afstaken en kalmweg den lessenaar forceerden. De splinters kraakten zoo vinnig en brutaal alsof ze brandhout hakten.

De man, boven, in de twee-persoons-sponde, onderging bij de eerste wakkerwording een gemoedstoestand, waarbij alle andere dikwerf beschreven gemoedstoestanden, als haat, liefde, passie, verveling, wanhoop, zeepbelletjes-van-slechte-zeep geleken. Zijn rug werd allerzonderlingst koud, alsof ijshanden z’n ruggegraat bestreken, z’n steile hoofdhaartjes stoven in grimmige doods-bezetene ontzetting, vluchtend als duiven die een torenvalk speuren, z’n slapen bonsden in wijde, luchtledige, ontastbare ruimten, Schetsen. XI.    6