Schetsen, deel 11

2    DOLLE JAN’S DROOM.

niet te bést kon belurken. Thuis kreeg-ie dan ongezouten, maar omdat moeder, die gek met ’m was, ’t geransel niet zien kon, slipte-ie ’r dikwijls tusschen door.

October, ’n Zondagavond, waren ze met *n heele kluit jongens — hij aanvoerder! — op ’n zolderschuit geklommen, hadden die losgemaakt, ’r voortgeboomd tot de sluis, waar de politie ze snapte. De kruier moest op ’t    bureau    komen, kreeg    ’n schrobbeering,

speelde zoo    in    de    kelderwoning    op, dat de buren

z’n gevloek konden hooren. As-ie weer smeerlappenstreken uithaalde, zou-ie ’m doodslaan, bulkte-ie terwijl moeder huilde.

Dóód had-ie ’m niet te slaan, want den volgenden avond droegen    ze    dolle Jan de    woning binnen,

bloedend, bewusteloos. Lijkwit nam de vrouw ’m in ’r armen, lei ’m in de alkoof. Om ’n drie-cents vlieger van    ’n    kameraad uit ’n    boom te halen,

was-ie ⁹r in geklommen en toen de helm van ’n smeris onverwacht om den hoek koperde, had-ie ’t gewaagd naar benejen te springen, bang voor nieuwe herrie thuis, was met z’n rug op de brugleuning terecht gekomen.

Dat was de laatste dolle streek van dollen Jan.

De dokter die, dadelijk gehaald, ’t kind onderzocht, terwijl de moeder met beloopen oogen en ’n koortsig-bevende hand met ’n kaars bijlichtte — 'n heele koek kaarsvet zwamde ’r rooie vingers om — de dokter, met de glinsterglaasjes van ’n lorgnet onder de wenkbrauwen, fluisterde met de kruiersvrouw toen-ie klaar was, en die, de kaars zoo wild neerzettend dat ze van ’t tafelzeil sliepte, propte ’r voorschoot voor ’r mond om de stille, angstige meissies, die door ’t zien van *t bloed geen geluid dorsten geven, niet mee an ’t snikken te krijgen.

’n Half uur later kwam de kruier van 'n karwei