Schetsen, deel 11

66    MISDADIGE UITKOMST.

m’n verknepen sigarenreclame in de andere hand* Het werd ’n duel van kuiten en knieën. Lang duurde ’t niet. Want wanneer op ’n Amsterdamsche stille gracht ’n vrouw in die óngewone houding n sousterrain blijft bespieden, krijgt ze allicht wat nieuwsgierige kinderen om zich heen. Hoe ingewikkelder wordt evenwel de situatie, als op die stille gracht meerdere menschen, met langwerpige papiertjes in de hand, het verkeer stremmen. De eieren voor m’n vrouw bestemd, waren voorzeker reeds groen geworden, toen ook de schoenmakersjongen, met een gulden-twintig voor zolen en achterlappen, tegen ’t andere venster z’n voorhoofd bekoelde, ’k Zei jullie al: ’t was Zaterdag, de gevloektste der dagen, ’k Hou van Maeterlinck. En in ’t bijzonder van z’n fijn dramatische schets Intérieur, waarbij ’t heele publiek aanschouwt, welke angstige dingen ’r in ’n verlicht vertrek voorvallen. Als Maeterlinck mij achter de aanrechtbank had gezien, in ’n volslagener versteening dan de eieren in den ketel, had-ie z’n visie geraffineerder kunnen uitwerken.

De stemmen als in ’n mist, stemmen als in donkeren nacht op ’n rivier, stemmen als van geesten in ’n kelder, teederden op mij toe...

„Houd-ie zich weer nie thuis?”, zei de stem-der-zolen-en-achterlappen.

„As je ’t maar in ’t snotje heit,* droom-vaagde ’t geluid-der-boorden-en-fronts.

„’k Heb-’m pas na huis toe zien gaan," weemoe-digde de knaap.

„De tafel is gedekt — ’t stel brandt/ nevelpraatte de vrouw.

„’k Zei nog is luie," zei de jongen, superbe van demp-toon.

Thans niet aetherisch, allerbruutst van werkelijkheid, doorkreunden schel-golvingen ’t huis.