Schetsen, deel 11

Dolle Jan was de eenige zoon van den kruier uit ’t pothuis van de gracht, ’r Was nog ’n jongen vóór ’m geweest, die al in z’n tweede jaar stierf, daarna bleven ’t meissies, enkel meissies. Omdat-ie ’n ontembare straatbengel, ’n door niemand te regeeren rakker was — alleen voor z’n vader had-ie ’n tikkie ontzag — omdat-ie tweemaal in de gracht had gelegen, de laatste maal op ’t randje van verdrinken, eens door de politie was thuisgebracht — straatschenderij zonder einde! — de poes van ’n buurman door ’t binden van ’n leege erwtjes-bus an d’r staart, dol had gemaakt — de meisjes in d’r kuiten kneep, as ze langs de trap van ’t pothuis liepen en dan as’n bal bij z’n moeder in de kelder-kamer plofte, proestend van ’t lachen om de schrikgillen buiten — had de heele armoe-steeg ’m al van z’n zesde jaar dolle Jan genoemd. Toen-ie acht jaar werd, mocht-ie na schooltijd boodschappen loopen as z’n vader om dien tijd brieven moest bezorgen. Dan rende-ie in één zet door, dee fatsoenlijk, maar zóó as-ie ’n extra-fooitje — voor hém alleen — te pakken had — kreeg z’n lollig snuit uitbundige trekken van jool, schooierde-ie in de verlichte straten, vroeg om de tien tellen an den een of anderen meneer vuur, omdat-ie de van vader gemoerde eindjes sigaar nog Schetsen. XI.    i