Schetsen, deel 11

6₄    MISDADIGE UITKOMST,

— steeg ’t water, zooals men zegt, tot an de lippen. M’n vrouw in de negende maand, lag met hoofdpijn te bed — ’k weet ’t precies — ik dee ’t huishouen. Juist was ’k bij ’n anderen kruidenier drie eieren en ’n half ons boterhammenworst wezen halen — bij ’n anderen melkboer ’n pint melk — en in andere sigarenzaak ’n dubbeltje parfum — toen ’t sarrende van den dag begon. Op mijn stoep, figuurlijk gesproken, ontmoëtte ik den postbode, die al viermaal gescheld had, zonder dat de draad was verbroken, ’n Brief met strafport, naar’t handschrift te oordeelen — van thuis, hield-ie in de mij ongenegen hand.

„Te weinig gefrankeerd,” zei-ie, minder aangenaam van toon, en stak me den brief toe. Als-ie niéts had gezegd, had ’k ’t door de extra blauwe zegels ook wel begrepen, ’r Glitste door m’n hoofd de onaantastbare zekerheid, dat ’k in de andere sigarenzaak m’n laatste kasgelden gedeponeerd had.

„Ja, ja,” mummelde ik dwaas: „’k kan ’t niet passen — ’k heb alleen gróót geld.”

„Dan mag ’k ’m niet afgeven,” sprak de postman vijandelijk.

„Da’s wél vrindelijk,” verweet ’k schuchter: „as-je ⁹t nou toch niet klein heb” ...

„Mag niet,” zei hij met zekeren onbeschofïten ondergrond. En met begrijpelijke negatie van den zich toch waarlijk openbarenden welstand der zich in mijne handen bevindende betaalde eieren en melk, stapte hij de gracht af.

In de huiskamer dekte ’k voor ’t ontbijt, uit m’n humeur door het gemis aan takt van den man, die me geen tien cent toevertrouwde. Voorzichtig liet ’k de eieren in het kokend water glijden, stak ’n sigaar op, in oude verderflijke gewoonte om op m’n nuchtere maag te rooken. En de dierbare dampers