Schetsen, deel 11

MISDADIGE UITKOMST.    61

poenen”, zei Daan, die ’m op z’n handen keek.

„Ja, ja,” voort-glimlacherde Lodewijk, ’n beduimeld papiertje tusschen de vingers, en z’n oogen listigden zonderling: „Als ’k ’t niet voor de herinnering liet, zou ’k me vandaag in de prettige situatie voelen, om ’r ’n nieuwe sigaar aan op te steken!”

„Schaam je Lo,” riep Gon — en de gastvrouw, ontdaan over zulk ’n uitval — kende ze niet door vroegere misère-tijden, de bezielde waarde van geld? — de huisvrouw, neerstrakkend uit ’r opgewektheid, kreeg ’n leelijk-bestraffenden trek op ’r gezicht: „Lo,” zei ze, diep-ernstigst van vermaning: „als je geen beter aardigheden heb, hou ze dan voor je! Men spot niet op die manier met geld, als je in de zorg heb gezeten als wij.”

Wij mannen zwegen. We hadden weinig tegen de logika der vrouwen in ’t midden te brengen, omdat ieder van ons ’t kleine huishouden in andere omstandigheden gekend had — in de dagen toen Lodewijk nog als ’n gejaagd hert rondliep, om de toegewijdheid van z’n vrinden op meer materiëele wijze te beproeven.

„Toch,” hield Lodewijk voet bij stuk: „zou ’k ’r eindelijk wel ’ns de vlam in kunnen steken.”

„Is ’t uit, Lo!”, maande de gastvrouw nu met zulk ’n gedecideerde intonatie, dat de rookkamer-gezelligheid en de afterdinner’s-stemming stokten.

Lodewijk bestreek z’n volbaard met de linkerhand, knuffelde ’t bankje in de rechter. Dan ineens in ’n schaterlach losbarstend, dat-ie ’r rood van werd, weerde-ie de aanschuimende boosheid van z’n vrouw af.

„Stil maar,” sprak-ie, ingehouden-nalachend: „bewaar de rest voor ’n verfijnder gelegenheid! ’k Zal jullie ’n historie vertellen — en als ’k V kwijt ben, zullen jullie ’r misschien zelf schik in hebben, als ’k me lucifer-van-honderd gulden verbruik” ...