Schetsen, deel 11

Na ’t veel te copieus diner, met z’n verzorgde reeks rondgangen, trokken wij mannen ons, om redenen van behagelijkheid, in Lodewijk’s studeerkamer terug, om ’r ’t gezellig intérieur met onze rookmonden te bedwalmen. Maar nog hadden we nog geen tien minuten gelummeld, of de vrouwen die zooveel over onze sigarenmanie beweerden — had Gon niet pas ’n rekening van veertig gulden gevonden? — en Marie zich beklaagd over de schande van import k ’n kwartje ’t stuk? — of de vrouwen kwamen voor de gezelligheid plakken. Lodewijk, gastheer, met ’n aanzwellend buikje van welvaren — en van overdadige biertjes — lei in z'n stoel zonder ’n schijn van zorg, te siësten. ’t Gesprek liep natuurlijk over ’t heerlijk dochtertje, dat boven in de nette voorkamer sliep. Van den zomer, buiten, in Gelderland, had-ie ’n heele collectie kiekjes van ’r gemaakt — ’n zonnig meisjeskopje in ’t groen — ’n lachend snoetje over ’n schutting — ’n glunder mondje naast ’n geit — en zoo meer van die dingskes, die van de genegenheids-sfeer, waarin ’t dochtertje opgroeide, vertelden. Zoekend in ’n portefeuille, om een van de laatste en leukste kiekjes aan Gon te laten kijken, bleef onze gastheer in glimlachende bepeinzing.

„Zit zoo niet met je bankjes van honderd te