Schetsen, deel 11

PLEIDOOI.    57

tegenstaande hij dagelijks meer dan een dozijn brieven van dames uit het publiek kreeg — ik heb hierbij de eer, als overtuigingsstukken, vierhonderd veertig alleen a n o n y m e brieven-van-bewondering aan de Rechtbank over te leggen! — die, zeg ik nog eens, niettegenstaande zijn enfant-chéri-schap der dames, de voortreffelijkste huisvader bleef van zeven, acht kinderen! Van zulk een verafgood kunstenaar, durft een zich noemend criticus schrijven, dat hij ... „te gezet wordt, om nog eenige verovering aannemelijk te maken”. Daarmee, Edelachtbaren, is de aanranding van den beklaagde niet geëindigd. De gewonde criticus, van wiens eerlijkheid en kunde, het geachte officie een tè schilderachtige voorstelling gegeven heeft, legt er met kwaadwillige bedoeling nadruk op, dat hij „na zijn herhaalde afkeuring, geen woord meer aan mijn cliënt zal verspillen”. Nog niet tevreden, doet hij door zijn aanroep: „Place aux jeunes!”, een misdadigen aanval — misdadig, welk een te teeder woord! — op het materieel bestaan van een vader met acht kinderen! Plaats voor de jongeren! Mits die jongeren een zóó groot talent als deze beklaagde bezitten, en de strafwaardige Aanrander het onderhoud van een oppassend gezin, van de thans om man en vader schreienden, op zich neme!

(Applaus van de publieke tribune. De President maant dat hij by hernieuwde teekenen van goedkeuring, de tribune zal doen ontruimen. De welsprekende advocaat vervolgt:)

De beklaagde las, gelijk ik reeds zeide, deze bevuiling der vrijheid-van-drukpers, deze inbreuk op zoovele artikelen van het Code Pénal, staande in de omgeving van een dierbaar monument onzer nationale Onafhankelijkheid. Plotseling werd hij bleek, gelijk door een kruier en een huurkoetsier onder