Schetsen, deel 11

54    PLEIDOOI.

zou ik meer bepaald mijn leven wagen, bij het in eigen huis aanranden van dien slager, dien bakker, dien geneesheer! Wie pleegde in deze zaak overmacht? De criticus, Edelachtbaren! In zijn verderfelijke pers-onaantastbaarheid, niet met civiele procedure te bereiken, beschut tegen anticritiek, een plicht doende die geen noodzaak is, legt hij een dwang op (Art. 40), waaraan de aangerande geen weerstand kan bieden (Mem. v. T.) Hij betreedt het Huis, waar zijn voortdurende aanrandingen chronische, hevige gemoedsbewegingen veroorzaken (Code Pénal 328, 329). Hij betreedt dat Huis tegen den zin dergenen, die hun lijf, eerbaarheid en goed mogen verdedigen. Voorziet art. 425 niet in het aanhitsen van een dier (i. e. Mensch) op een mensch? Zegt art. 271, voortdurend door de dagblad-critiek ontdoken, niet nadrukkelijk, dat hij gestraft wordt, die ruchtbaarheid geeft aan een geschrift van beleedigenden inhoud? Leven we in de middeleeuwen, Edelachtbaren, dat om één voorbeeld te stellen, art. 458 van ons op het Code Napoléon geënte Strafhoek, met geldboeten dengeen bedreigt, die zijn niet uitvliegend pluimgedierte laat loopen in tuinen of op eenigen grond die bezaaid, bepoot of beplant is — terwijl de eerste de beste krant zijn evenmin hoogvliegende penvoerders, zonder afstraffing, zónder boeten, de tuinen-der-kunst, de bepote, zaad-dragende landen-van-dra-ma-en-tragedie mag doen doorwoelen! Verheft zich een lap gronds met knolrapen, een wei met koemest boven een schouwburg? Mogen wij in dezen democratischen tijd, in een periode, waarin alle politieke partijen het belang van het volk meenen voor te staan, mogen we in zulk eene eeuw gedoogen, dat de dagblad-critiek zich buiten de wet stelt, buiten art. 142 op de valsche alarmkreten, buiten art. 243 op de gemeenschap met onbewusten, buiten art.