Schetsen, deel 11

46 BESCHEIDEN REQUEST AAN MINISTER KUYPER.

tuigen dat ik, als Vrijgevochten Man de pet met de gulden bies aanvaard, sterker gesproken, haar noodzakelijk acht voor het decorum van ons dierbaar, droom-schoon Friedens-Palast.

Eenmaal bepètte p o r t i é r, Excellentie, zouden mijne verschillende qualiteiten Carnegie’s instelling op niet te berekenen wijze ten goede komen. Zonder mijzelf te vleien, durf ik verklaren dat ’k een loopende hand van schrijven heb en eene huiselijke gezindheid, gepaard aan spaarzaamheid en overleg, die voor een kostbaar gebouw éérste vereischten zijn. Reeds in mijn jeugd, als de dienstboden het te kwaad kregen bij tien drukke kinderen en we in periodes van mazelen en roodvonk boden-loos waren heb ’k met ’n scheutje petrolie en lichte turf kachels aangelegd. Dat kan ik, Excellentie. Later tooneel-criticus aan een dagblad, doch jongeling, reinigde ’k ’s morgens de zeilen, stofte de meubelen, schuierde het gangetje, ’t Kan navraag lijden. Waar vrouwen kostbare morgens en middagen, onnoodig behaaglijk van gebaar, over verdoen, jakkerde ik rap-handig een kreupel kwartier. Hollandsch deugdelijk, maar vlug. Thans gehuwd, zou mijne vrouw de benedenverdieping van het Vredespaleis voor hare rekening nemen, ik de bovenverdieping, tenzij het Uwe Excellentie behaagt een benedenverdieping en een sousterrein te gelasten, waartegen ik geen bezwaar heb. Het zal onze ambitie zijn, wanneer alom in bladen en periodieken van de properheid van het Paleis getuigd wordt. De voorpui en de kleine steentjes doe ik Zaterdagmiddag. Dan moeten de schildwachten (is dat bij huishoudelijk paleis-reglement vast te stellen ?) op hun sokken loopen of achter de monumentale hekken wachten tot de boel droog is. Want, Excellentie, het is onbegonnen werk om smerige mansvoeten op wat pas geredderd is, vrij