Schetsen, deel 11

44 BESCHEIDEN REQUEST AAN MINISTER KUYPER.

terug op het plan van dit eerbiedig request. Zooals u uit den aanhef mijner ontboezeming gebleken is, zou ik mij gaarne uit littéraire zaken retireeren. In de lange, wrange nachten en ochtendstonden, terwijl ik grübelde, welde in mij de visie van het Vredespaleis. Ha! —, fluisterde ik onder de dekens — zelden praat ik in mijne slaapstede hardop, daar de muren ooren hebben in de dunbepleisterde huizen — ha ! — ongelukkige lettré ! — ha ! — het lang-gebeid moment is gekomen eene poging te wagen. Want dat Vredespaleis heeft een concierge, een vredes-paleis-bewaarder noodig, die de moderne talen spreekt. Ik spreek moderne talen, Excellentie: Hollandsch (mijne moedertaal), Fransch (mijne grootmoederstaal — die was Française: ik kan het bewijzen), Engelsch (mijne grootvaderstaal — die was Engelschman : dito), Duitsch (helaas geen erflijke belasting!), een paar woorden Italiaansch, eenige Spaansche en sinds den Russisch-Japanschen oorlog het woord B a n z a i ! Zoo noodig, ofschoon ik er principiëel tegenstander van ben, kan ik tegenover internationale indringers (in het paleis) internationaal vloeken om ze van de marmeren stoepen (met minder dan marmer doen we het niet, Excellentie!) te verdrijven — als: Nom d’un chien! — Old beggar! — Carambo — etc., om de meer perverse en onverfijnde te mijden. O, Droom van mijn leven, fluistering uit den uchtend-stond, als de bakker op komst was met fluit, knip en boschje, o aanbiddelijke, gouden ziening, paars en purper-stuivend visioen: poortwachter van het Palais de paix, ergens in Den Haag, op weiland of duin of in Bosch! De burgemeester van Leiden, Excellentie, heeft mij een getuigschriftbeloofd, een attest over mijn absolute vertrouwbaarheid. Anders zou ik zoo driest niet zijn met dit request nù reeds in zee te gaan. Het zou mijne grootste, innigste,