Schetsen, deel 11

CARNAVAL.    37

brutaal en wild cancaneerend, dat-ie herhaaldelijk ’t centrum der opgetogenste attentie werd. Het was zulk een draaikolk van tierende, dringende, dansende, wandelende paren en kluiten, zulk een ongewoon bacchanaal — alleen mogelijk in luxesteden — dat ’k in m’n hoekje m’n buurvrouw geheel vergeten zou hebben, als *k niet opgeschrikt was door ’t onthutsend geluid, alsof ze achter ’r domino snikte.

Opstaand keek ’k over de scheiding der loge. Ze zat geleund in ’r fauteuil. De binocle lag op den pluchen rand der balustrade. Ze bewoog niet. Lachend om m’n zotte inbeelding — het was tè krankzinnig, om zoo iets gehóórd te hebben bij ’t helsch geraas van ’t orkest en de schreeuw-lachende menigte! — sprak ’k dicht bij ’r kap: „’t is tijd om utedemas-keeren, mevrouw. ”

’t Glinsterend zwart in ’r oogspleten lichtte. Dan, met ’n bruske beweging, die meer zei dan woorden, draaide ze me ’r rug toe. En omdat ’k ’r ’n moment later, den rondgaanden kellner ’n glas champagne hoorde bestellen, meende ’k in m’n vroolijke bui gerechtigd te zijn te overwegen, dat m’n eenzame buurvrouw ’n zonderling type van ’n getrouwde vrouw was, die ’t ’r in ’r eentje van nam, en zich door ’t voorhouden van ’r masker blijkbaar niet wilde compro-mitteeren. Terwijl ze ’t glas aan ’r lippen zette, stond ’k neuriënd op, en na aan 'n champagne-bar ’n beker gedronken te hebben, drentelde ’k opnieuw in de groote zaal, waar ik m’n Brusselsche vrienden, in ’t gezelschap van de noodige dames, in de uit-gelatenste stemming trof. Van alle kanten werd ’k met vragen bestormd, waar ’k me zoolang onzichtbaar had gehouden, en toen ’k m’n klein avontuur vertelde, hoorde ’k dat ’t épatant en rigolo was. ’n Getrouwde vrouw, die ’r man zocht, in de Monnaie, op dit uur, en gemaskerd bleef, ’t beloofde ’n huiselijk