Schetsen, deel 11

36    CARNAVAL.

neerzittend: „bewijst dat, dat u hiér niet alleen behoorde te zijn, óf dat uw man...

’k Scheen te ver te zijn gegaan, ’n onderwerp te hebben aangeraakt, dat ’r bijzonder ontstemde. Ze viel me driftig in de rede:

....„Gaat u asjeblief heen!” En dadelijk daarop, liet ze zich in ’r zenuwachtigheid, als ’n excuus en als ’n verdediging ontvallen: „Jecherchemon mari”.

Glimlachend buigend, ’t maar half geloovend, me niet met geweld willende opdringen — en per slotte verlies je je houding tegenover ’n strak, onwezenlijk, alle gelaatsuitdrukking bedekkend masker — klepte ’k de logedeur achter me dicht.

Geïntrigeerd, nieuwsgierig om te weten wat 'r achter ’t klein incident in ’t getier en geraas school, zette ’k me in de loge er naast, zonder dat ze me zien kon. Zich opnieuw over de balustrade buigend, de binocle voor de oogen, scheen ze plots öp te leven. Benee begon men zich te demaskeeren. En alsof dat ’t teeken was om nog losbandiger te worden, steeg de roes tot ’n hoogte, dat je je zelfs als man afvroeg, of de vrouwen onder den invloed van licht en drank, alle schaamte verloren. Er waren er die zonder eenige gêne cancaneerden. ’r Werd geapplaudisseerd en gegier-lacht, — men scheen ’t gewoon te vinden mekaar in dit publiek te omhelzen. Een heer, ’n nog jonge man, volmaakt verzorgd van voorkomen — met ’n door champagne verhit gelaat — trok bijzonder de aandacht. Met ’n demi-mondaine in ’n sierlijk balkos-tuum van witte zij en glinstrende pailletten, ’n slanke vrouw met zóó golvend haar, zóó zwart en vol, dat de roode rozen ’r in leken te gloeien, bewoog-ie zich dermate levenslustig door de menigte, confetti’s strooiend, serpentines slingerend, dan weer met de vrouw in ’n opgewonden, joelenden, gillenden kring,