Schetsen, deel 11

3²    CARNAVAL.

Hoe kwam-ie op den inval? Wat was ’r gebeurd?

In ’t nauw gedreven, door de vrouwen omringd, die ’m vanavond ’n akeligen man vonden, ’n echten naren man, om zoo ineens roet in ’t eten te gooien, probeerde-ie ’n uitlegging te ontloopen, bonmots zeggend, glimlachend, maar toen ’t nichtje-met-de-mooie-zwarte-oogen, warendig bóós werd, en de jonge meisjes sip keken — daarenboven ’n andere oom voorstelde dan maar bij mekaar te blijven, zei-ie als verontschuldiging, dat ’r aan z’n eed ’n historie vast zat.

Toen, ’t spreekt vanzelf, wouen we wéten, deed-ie ’n verhaaltje, waarbij in ’t begin de eene helft van ’t gezelschap ’n weinig ongeduldig bleef staan, maar naarmate-ie in de kleine episode voortging, kwam ’r een luisterende stilte, en voor-ie klaar was, zaten we allen weer rond de tafel met ’r uitstalling van dessertluxe-dingen, rook-wazingen en aandachtige voorwerpjes.

„Jullie wilt weten?” sprak hij, met de witte vingertoppen ’t tafelkleed bekloppend: „Goed! Maar honderd tegen een, dat als ’k verteld hèb, jullie carnaval-plezier voor vanavond — ’k zeg niet voor altijd! — naar de maan is. Ik heb de tic voor m’n leven te pakken. Van af ’92, ja ’t was in ’92. Al van m’n jongensjaren, had ’k ’n carnaval in ’t buitenland willen meemaken. Je hoorde zooveel van Nice, zooveel van grootsteedsche pretmakerij, dat 'k me voornam me uitstekend te amuseeren, toen ’k van ’n zakenvrind in Brussel de uitnoodiging kreeg, om diè dagen bij hem door te brengen.

De bekroning van ’t feest zouden we in de Monnaie hebben. Want al is de Monnaie niet 't allerhoogste van wat je op dat gebied kan meemaken, ’t luxe-gebouw, met z’n femmes-du-monde en du-demi-monde, z’n rijke doordraaiers, swells, dandies