Schetsen, deel 11

Op ’n avond, vele jaren geleden, na ’n langgerekt veijaars-diner — ’t was met praten bij half twaalf geworden — deed een, in de opgewekte stemming van ’t oogenblik, het voorstel om gezamenlijk naar ’n bal-masqué te gaan.

„Pracht van ’n inval!”, riepen de dames, die nog nooit zóó’n pleizier hadden meegemaakt.

We stonden op om te betalen, toen oom Lukas, de servet in 'n ring stekend, door z’n bezwaren den domper op ’t voornemen zette.

„Jullie kunt gaan,” zei hij, z’n grijs puntbaardje bestrijkend: „en ’k wensch je veel genoegen, maar ik zal niet van de partij zijn! Nee, dring ’r niet op aan. ’k Heb ’r ’n eed op gedaan, nooit meer van zoo’n gelegenheid te profiteeren. Geen afterdinnerstemming kan dat doen vergeten.”

De pertinente verzekering van ’n oom, die in de heele familie als ’n vieux beau en als ’n bon-vivant bekend stond, sloeg vooral de vrouwen met verbazing.

Had-ie nog geen kwartier geleden van z’n veroveringen verteld, met ’n opgewektheid en ’n entrain, dat de jongelui ’r ouwetjes bij leken?

„Oom, wordt ü spelbreker?” vroeg nichtje Sophie, die met ’n kleur van pret ’r boa om had geslagen: „toe haal asjeblief geen grapjes uit”.