Schetsen, deel 11

VERSTERKENDE KIP,    29

En as ze Bram, mèt ’t levertje, ’t halsgedeelte toestopte, wat had ’n jongen van veertien daaran? Je gaf ze allemaal ’n voorproef — je maakte ze lekker om niks. Markus had zoo geen groot ongelijk.

’t Niet opgevend, op de ellebogen stuttend, zei ze nog eens zwak, met terugkrabbelende aarzelingen in ’r stem:

„ .... Laat mijn ’m maar voorsnijjen — ik zie kans” ____

„Zal ik u is wat zeggen, moe,” zei Saar ineens pootig: „ik doe d’r ’n eed op da’k nie mee eet van

’n kip die voor u is om te versterken”____

„As me dan is geen kip namme,” zei moeder zacht polsend.

„D’r staat ommers duidelijk een kip om te sterken en voor niks anders, anders zend ik geen cent meer,” herhaalde Jet, die trek had.

„Dan nemen we,” zei moeder resoluut besluitend: „dan nemen we geen kip, omdat ’k met ’n kip niet uitkan. Dan maken we melkchocola.”

„Melkchocola is geen kip!”

„Chocola heit nèt zooveel kracht,” cijferde de vrouw bij ’t raam: „en van melkchocola ken je zóóveel zetten, Saar, dat niemand meer kan en ’r voor mijn nog ⁹n kop overblijft voor de volgende dag” ....

„Nee,” zei Markus, kregel door den verdwenen voorpoot: „wat heb jij an chocola? D’r staat van ’n kip om te versterken?”

„En as we nie toekommen? Wat doene me met kip?” — praatte moeder.

In de loome scheemring der kamer bleven ze lang overleggen.

’t Werd chocola.

4 Febr. 1905.