Schetsen, deel 11

2 8    VERSTERKENDE KIP.

„Krijg ik 't levertje, moe?” — begonschrokkige Brammetje te vragen.

„Nee — jij krijgt niks omdat je vraagt!” — snibbigde Saar.

„Geef hèm levertje!” — suste moeder, „hij is ook pas ziek geweest”..,.

„As ik,” praatte Markus, nu in volle verteedering van warmte en avondschemering: „as ik ja ’nstuk van ’n poot krijg, dan maakt me dat zoo’n trek, da^?k van voren of an mot beginne! Wat heit David an ’n vlerk? David frest, as je ’m z'n gang laat gaan, jouw heele kip op!”

Z’n stevige logica knauwde de herstellende neer.

„En toch,” hernam ze: „laat ik juillie met z’n achten nie toekijke! ’k Hei d’r smaak van, as me de brokke uit me keel worde gekeke! Jij neemt’n voorpoot!” .. *.

„En ik neem niks,” zei Markus vergenoegd den glimmenden kachelknop beknikkend — ’t water liep ’m z’n mond uit, as-ie dacht, werachtig dacht an ’n bruine voorpoot met saus: „ik neem niks! Niemendal! Geef mijn ’t maagie met wat sju en ^?k doe me maal met aardappele!”

„Laat u móéder nou ’t maagie ete — waarom mot ü net ’t maagie as u weet dat moeder van maagie houdt,” viel Saar uit.

„Dan neem ik maagie nie,* zei vader berustend, de gebrajen kip ziènd, den geur ruikend.

Moeder zweeg. Oud, vermoeid, leunde ze in den stoel, de kip in ’r gedachten zélf voorsnijdend omdat Markus met z*n ruwe handen ’r toch niks voor negen personen van terecht bracht. En as Saar zich maar geen soepekip in ^?r handen liet stoppen! Dan werd ze stil. Hoe ze ook sneed, zag ze geen behoorlijke porties. Joozep kreeg hoogstes de achterbout met ^Jt vette vel, maar daar kluifde de jongen niks an.