Schetsen, deel 11

VERSTERKENDE KIP.    2 7

beminde, die eens in de veertien dagen op Vrijdagavond meê-aanzat: dat binne d’r negen.”

„Hoe wou jij negen menschen en kindren van één kip d’r buik vullen!” — lei Markus schreeuwerig uit.

„Jij snijdt ’m voor,” zei moeder zwakjes kuchend door ’t vele gepraat.

„Goed ik snij ’m voor,” knikte de vader: „Endan?” De kindren zwegen, beluisterden ’t geval, ’t wonderbaarlijke van de gebraden kip, die voor moeder gezonden was.

„En dan,” sprak de vrouw: „dan kèrf je *m nie, maar dan déél je ’m in negenen — da’s alles” ...

„’n Kip in negenen! Dat gaat ommers nie, moe!”, lachte Saar, de eenige die beslist weigerde mee te eten: geef u vader ’n kluif — en laat u Rachel en Flip wat brood in de saus stoppen — maar met z’n negenen ’n kip opeten, die niet voor z’n negenen is en waaran niemand wat heit! Moe zanik u nou nie verder! Hij wordt voor u alleen gebrajen” ... Moeder raakte uit ’r humeur. Even leunde ze lusteloos achteruit, dan beet ze van zich af:

„Saar, doet u mijn ’t plezier en bemoei u d’r nie mee. Vader en ik kenne ’t met z’n tweeën af! Jij snijdt ’m in negene, Markus — hoor je me Markus? — Zit nou nie asof-ie geen tien kan telle! Je heit twee kluive an elke poot en twee vlerke en ’t wit — ’t wit geef je mijn — enkel ’t wit — as ’k trek heb”... „Ja, je zal geen trek hebbe!”

„Weet ’k nog nie — hou nou je mond! — mijn geef je ’t wit — dan hou je zes kluifies en ’t karkas en de hals over. ’t Karkas snij je in tweeën!”

„En wie krijgt dan wat degelijks!” —, vroeg vader kalm in de duisternis.

„Degelijks hoeft nie,” verweerde zij zich: „as iedereen maar wat heit. Ik eet me daar dubbel ziek an ^?n kip voor mijn te versterke!”