Schetsen, deel 11

VERSTERKENDE KIP.    25

pooten slokten in bruinlichtende lijning de verste verzweving uit ’t dieprood-spuierend kachel-vierkant. „Zeit u niks, vader?” —, vroeg Joozep.

„Ik kan nie goed leze” —, zei Markus en ’t papier schuiner opwippend: „wat staat ’r Jet?”

Jet zonk op de knieën. Het licht uit het roostergat greep in zonnegoud ’r gelaat, de wimpers, den neus, de brauwen, den langzaam lezenden mond — omlei ’t kamerbleek hoofd, de omkringde oogen, de scherpe mondtrekken met ’t vreemdelijk wonder van purper neerkimmende zon. De hoofden van vader, moeder, Saar, Joozep, Bram en de kleinen leken daarnaast in ’t aangroeiend duister te vluchten.

„Hij schrijft, vader,” las Jet, treuzlend van pre-velgepraat: „hij schrijft op’t randje naastan — ziet u — ziet u, waar ’k me vinger hou? — Hij schrijft: Dat is voor moeder een kip om te versterken en voor niks anders, anders zend ik geen cent meer. Moos. Heit u gehoord, vader? Voor ’n kip, voor ’n gebrajen kip.”

„Lees ’t nog is,” zei Markus: „staat’r niks anders bij?”

„Nee vader.”

Weer, in den gloed van ’t roostergat, ’t vervreugd gezichtje met bloedvolheid beleefd, las ze de dikke, inktharige letters van Moos.

„Engel van ’n jongen,” sprak moeder terwijl ’t deurtje dichtklepte — hoe langer je ’t open liet hoe meer de turfwalm de kamer inzoog.

„Nou dat wordt voor jóu ’n smulpartij,* zei Markus eindelijk. Bloedkrinkels zwommen voor z’n oogen, straf als-ie naar de purpering gestaard had. Hij zag geen vrouw, geen kindren, geen duister — enkel de wriemlend spiralende geel-bijtende krinkels.

„Ik zal ’m brajen,” praatte Saar: „as u de wissel morgen vroeg afteekent, ga ’k de gulden halen en