Schetsen, deel 11

24    VERS TERKENDE KIP.

Hoe lang ie de halve huur zou vólhóuen — niemand die ’r ’n woord over durfde kikken... Voor zes weken was moeder zwaar ziek geraakt, an d’r eene longtop — ’n hoesten zonder end èn ’n benauwdheden — om niet over te vertelleï ’t Was ’n harde tijd geweest, net in de koudste dagen. Vooral ’s nachts wist je geen raad. As zij in de bedstee, naast hem en Rachel en Flipje, de twee jongste, zoo’n krie-weling in d’r keel, zoo’n hoestbui zonder end kreeg, had je heele uren de poppen an ’t dansen. Dan werden de kleinste wakker en de anderen, op den grond, zeurden en keven om ’n brok van ’t dek. Hij wou ’r maar niet an denke. ’t Was God zij geprezen voorbij, al voelde ze nog wel is pijn, en al lee ze nog wel te hoeste. ’t Had cente gekost. De dokter rekende gelukkig niks en de drankies haalde ze ook voor niet, maar de dinge die ’r bijkwamme, die je niet rekende, die brakke je de nek. Moos had zich goed gehouen. In ’t begin had-ie z’n laatste cente gezonden en drie weken gelejen nog ’n postpakket met sinaasappelen en zes bolussen — nou weer ’n gulden — net vandaag, nou moeder in geen tijd ’n ei of ’n kan bouillon had gezien — dat was om op je knieën te danken. Wat ’n gezegende goeie jongen, al had-ie niet an z’n ouwers gedacht, toen-ie trouwde.

Saar hield den postwissel in de hand, stak ’m over de kachel toe. Markus trok’t vuurdeurtje open, belichtte het formulier bij den rossen, aandampenden gloed. Z’n knokelige handen, rood van geschepten schijn — z’n dof-purperen knieën — z’n jas, die de laaiing naar z’n kin droeg, vervroolijkten het kamer-duister. Jet, neerbuigend om mee te lezen, nog eens te lezen, kreeg ’n mond en ’n kinspits en ’n blouse, als met koperlaching beslagen. En de voorste tafel-