Schetsen, deel 11

VERSTERKENDE KIP.    23

moeder, die staagjes had zitten glimlachen om de verrassing as-die zou hóóren en teleurgesteld was dat-ie nog niét gehoord had: „Moos heit ’n gulden gezonden — an mijn — voor ’n versterkende kip”...

’n Glans van waarlijke verrassing kwam om de baardige wangen van den man. Z’n mond, opgespard, bleef ’n oogenblik in ongeloovige ademloosheid. Saar, Jet, Joozep, Bram, de oudsten, rapten er daadlijk op in met ’n felheid van kreten en klots-drukke gebaren.

„Van morrege, vader!” —, riep Saar, ook’n stoel bij de kachel aanschuivend.

„Zeit u nou niks?” —, zang-zong Jet: „hoe ken men zoo zwijge!”

„Vader wil ’m nie hebbe — vader lust geen kip!” — lach-gijnde Joozep.

„Hoor u vader, vader!” — schreeuwde Bram.

De kleine, heet-gestookte kamer met ’t klamzwoel ge-muf van rookende turven, roodde een wijl uit haar sche-mergezwijmel door ’t levendig spatten der stemmen.

’t Was ook wel ’n gebeuren na de lasten en ergernissen der laatste maanden. Ruim twee jaar gelejen — de groote tegenspoed met Moos, Moos d’r oudste zoon, die de helft van de centen inbracht en had moéten trouwen, onverwacht. D’r hielp geen redeneering, geen gejammer tegen: 't móst — wou je ’t meissie niet in opspraak en ongeluk brengen. Ach, ach, dat jonge menschen zoo weinig nadachten. Ze konden Moos niet missen en ze mosten. 't Was ’n bruiloft met huilen, zorgen en bedekte verwijtingen geweest. Toch liet Moos ze niet heelemaal in de steek. Nou die in Rotterdam ’n goeie betrekking had bij ’n oom van zn vrouw, die in augurken en komkommers dee, nou betaalde-die nóg de helft van de huishuur, al kon ’t amper, want zelf had-ie twee kostelijke kinderen.