Schetsen, deel 11

22    VERSTERKENDE KIP.

loopen schoenen uitklotsend. Z’n voeten zogen zich vast aan de warmte der kachelplaat. *t Huiverde gretig z’n lichaam door, z’n rug langs. Dan, in de nog ängstigende stilte — niemand dorst as vader gemaand had de bekke te houe — zei-ie, al prettiger van toon: „hei je nog pijn gehad?”

„Nee — heelemaal niemeer,” antwoordde ze voorzichtig en om ’m op te vroolijken — as-ie zóó gong zitten na ’n dag negotie, hoefde ze niks te vrage, wist ze hoe laat ’t was — zette ze genoeglijk ’t nieuwtje in: „Moos heit — Moos heit” ...

Meer had ze niet te zeggen. De kinderen, blij dat ze d’r monden niet langer hadden te houen, juilden in één schreeuwerige herrie, over mekaars geluiden buitelend, uitgelaten en druk.. .

„Moos heit cente gestuurd!”

„’n Postwissel van Moos, vader!”

„’n Kip, vader!”

„Wat zeit-u d’r van vader?”

„Een gulden, vader!”

„Voor ’n kip vader!”

„Hoor u vader?”

„Vanmorrege vader!”

„Van Moos en Selien, vader!”

„Hoor u, vader?”

Z’n voeten wegtrekkend van de schroeiende plaat, die de haartjes der wollen sokken in de kamer-broeiing, met zoete stankjes te smeul zette, plonsde-die z’n groote dreighanden naar ’t rumoer uit de kinderhoofden.

„Schreeuw me geen barst in me kop!” —, foeterde hij, ’t bezeten geraas met de zwaaiende handpalmen ketsend: „hei je me nie verstaan?”

’t Hielp half. Zoo verstoord-van-humeur kon-ie nooit weze of ’t nieuws-van-de-kip zou ’m voor de heele avond opkikkere.

„Moos heit — Moos heit” —, volsprak eindelijk