Schetsen, deel 11

De dag sloop als ’n schuwe hond uit de zonlooze steeg, toen Markus de trap naar twee-hoog bestrom-pelde. Giftig en kregel van kou — van zes uur af was-ie an de sjouw geweest met ’n negotie-van-niks, met deksels voor dekschalen, incourant en geschonden, die-ie voor vier en vijf centen, opruimde — ’n koopwaar om op te spoege, waarvoor je je keel beurs schreeuwde — huilerig van bekleumdheid en stekings in z’n eksteroogen — hij hinkte ’r van — sloeg-ie de hand om de vet-gladde leuning, de treden in ’t mistig donker beklotsend. Dan, gemelijk ’t vocht van z’n koud-wrangen neus meppend, plompte-die de deur open op ’t krijschen, lachen, zeurig schreeuwen der schemerkamer.

„Bin jij daar Markus?” —, schelde over ’t doorpraten de stem der vrouw bij het grijs-wazend raam.

„Nee — wie zal ’t anders weze!” —, sprak-ie grommelend-onlekker en ineens schor-driftig ’t stem-mengewar der kinderen benijdigend, zette-die den domper op ’t geroes: „Houe juillie je bekke!”

De stilte in ’t benauwd-rookerig kamertje was ’r even. Verschrikt zwegen ze op ’t mokkend gestotter der stoelpooten, die naar de kachel werden gerukt.

„Bin je koud, Markus?”, vroeg de stem bij ’t raam, ongerust zoekend in de schaduw-aanzwelling.

„Nou nee! ’k Schwitz!” —, snauwde hij, de door-