Schetsen, deel 11

DOLLE JANS DROOM.    17

koppe tege ’t glas, anloopies nemend om ’r bij te kenne — van d’r schubbe glee ’t licht of ze smolte. De bakker zee nog niemedal — die sting te lache met z’n ongeschore gezicht — enne omdat-ie zoo’n lol had, kwam ’n valsche tand bloot met ’n blikkertje zilver — soldeer in je bek, hoe kreeg-ie ’t gedaan!

Voor de winkelkast, met de fijne broodjes, de beschuite en besuikerde bolle, vochte ze om te kijke. D’r gezichte Ieke geel en groen, as van drenkelinge in water. Net de vent, die ze uit de gracht hadde gehaald, die an ’n end koord was blijve hange tot vader de brankaar van de polisie was weze hale. Om ’r bang van te worde — allemaal drenkelinge-koppe — alleen de zwaan had ’n lol, leek ’m om te hebbe — die stak telkes z’n nek door de deur in de goud-visschekom — en as-ie slurpte — of d’r ’n pomp an werk was — slokte-die de goudvisschies een voor een — toe ’t water — tot de kom leeg raakte, van de hette ging zweete.

De bakker zag ’r niks van — die had de ster in z’n rooie hande genome — sloeg ’r z’n vingers om of-ie ’r kneeje wou. Toen prebeerde-ie of-ie ’r an z’n zilvere horlogie-ketting kon hange — toen op z’n das — toen riep-ie zijn dochter Merietje, die ’r bij d’r oore hield, dat al d’r sproete moeder-vlekkies werde....

„Nou dan, bakker, mot ’k nog lang wachte? ’k Mot meer boodschappe!”

„Neem ze maar uit de rekke — hoeveel wil je d’r vandaag?*

„Zes”.

„Da’s goeie — dat benne d’r negetig maal zes in drie maande — da’s vijf honderd veertig brooje”.

De ster had-ie in de toonbankla geslote. Je zag nog ’t licht door de spleet voor ’t geld. Maar nou de zwaan binne-stapte om ook brooje te drage — Schetsen. XI.    2