Schetsen, deel 11

VERSTOORDE SABBATH.    211

De wind, nijdiger bulkend scheerde ’r rokken soms zóo naar een zij, dat de magere kuiten in de sneeuw-stuiving spaakten.

Juist, toen alweer ’n voorbijganger weigerde, deed oom David iets ongewoons, iets waarvan alleen z’n opstandige maag de verantwoordelijkheid kon hebben. Met z’n trouwring tikte-ie tegen ’t vensterglas en toen de vrouw opkeek, tikte-ie nog eens.

„Wat doe je?”, vroeg tante Roosje.

Voor ’t eerst sinds jaren, had oom David den moed ’r te laten praten — te laten praten. Voor ’t eerst na menschenleeftijd deed-iè z’n eigen wil. De kamer uitgaand, trok-ie in 't portaal aan ’t touw van de buitendeur, floot, floot. Dan in de holte der gang klonk z’n stem: „Vrouwtje! Wil jij wat verdienen, vrouwtje? Ja? Veeg je voeten — en kom boven” ...

Bijna onhoorbaar kwam ze de trap op. Benee, om ’t loopertje niet te bevuilen, had ze ’r schoenen uitgesloft.

Even waren de drie menschen in den zacht-war-menden gloed van de kachel. Even belei de purperen schijn de gelaten met blossende kleur.

„Steek de lamp is an,” zei oom David: „daar leggen lucifers”...

De lucifer schraapte langs ’t hout — ’n goor-bleeke hand bewoog naar ’t kraantje — de vlam ploempte in ’t glas, de gezichten fel-wit bedaverend.

„Dank je,” zei oom: „en blaas nou ’t petroliestel uit” ...

Zwijgend, niet begrijpend, machinaal-gebarend, boog de vrouw ’r lippen naar ’t stel. ’r Adem plofte. Lauwe walm trok in de kamer.

Tante Roos liet de gordijnen neer — oom David keek nerveus, zónder nagedachte, in z’n beurs, aarzelde tusschen ’n dubbeltje en ’n kwartje. Maar blij