Schetsen, deel 11

206    VERSTOORDE SABBATH.

Ze zou ’r gerechtvaardigde schimperij met waarlijke gretigheid hebben voortgezet, hadde aan de eene zij ’t dekseltje dat ’t kostelijk stuk lenden dekte, niet in waarschuwing gemopperd en aan de andere de trap onder twee bekende voeten gekraakt.

Net had ze ’t vleesch verzet, toen David de deur opende en dadelijk z’n verwondering luchtte:

„Wa’s dat voor nieuwigheid ? Niet ééne lamp an?” Bij de deur-opening bleef-ie z’n beslaande brille-glazen in ’n schoon plekje van z’n zakdoek schuieren.

„De ellendeling is vort,” zei tante Roos driftig, ineens ’n raak scheldwoord uit de verzameling grabbelend.

„Vort?”, vroeg hij verbaasd: „waarheen?” Natuurlijk deed-ie ’n stomme vraag, ’t Kwam ’r wat op an waar ze was, ’t stuk ongeluk!

„Waarheen? Weet ik veel!”, nijdigde ’t ouwe vrouwtje: „nog geen uur nadat je weg was, misschien nog geen half uur, is ze d’r vandoor gegaan, de ellendeling” ....

„Begrijp ’k niet,” zei hij in aarzlende verwondering — ze had nog geholpen z’n jas te borstelen.

„Wat begrijp jij wel?” sprak ze in ruzie-tempo, blij dat ze iemand had om ’r opstandig humeur an te wrijven: „.... is ’t zoo moeilijk om te begrijpen ?” „Is ’r wat gebéurd?”, vroeg-ie voorzichtig.

„Nee, d’r is niks gebeurd — ze is zoo maar weg — voor ’n aardigheid,” antwoordde ze vernietigend, doch omdat ’r ditmaal zeer weinig kans was hem de schuld te geven — inderdaad was hij niét thuis geweest — tot z’n geluk — praatte ze snel en giftig:

„Nog geen half uur na jou, wordt ’r gebeld, staat ze met iemand benejen te smoezen. Ik vraag wat ’t is — de èllèndeling! — en met ’t schijnheiligst gezicht vertelt ze dat ^?r moeder ziek is geworden —