Schetsen, deel 11

VERSTOORDE SABBA TH.    205

In ’t lekker-warm voorkamertje, waar de vulkachel gloeiend snorkerde, wijnrood van bol, rossigen schijn in de snel groeiende schemering dampend, plompte ze in den leunstoel bij ’t raam.

Ze zag niks, niks van den kringelenden vuurgloed op ’t tafelkleed, niks van de vlammende drinkglazen, die den rooden haardschijn zoo vinnig ketsten als water ’n ondergaand zonnetje, niks van den voorsten tafelpoot purper van aanslag, niks van ’t lampe-koper dat in den kamerschemer vonken spette, niks van de dolle wiegelend-schuimende spelinkjes op ’t plafond. Zelfs ’t heerlijk stukje lenden-zonder-been, dat op den ring der kachelpijp te schokkend smoorde, noch de goddelijke soep-met-balletjes op ’t petrolie-stel hadden ’r aandacht.

In de duister-wijkende straat, waar de eerste lantaarns begonnen te lichten, bleekte de sneeuw-lijn van kozijnen en stoepen. De juilende wind had ’t spion volgesmakt, de pui van ’t overzij-huis als in pleistring bestreken. De keiweg zelf, bestapt en doorreden, geulde van modder en zwakjes glimmende plassen.

Tante Roosje, puntig van rug, slap-handig, met ’n onderkaak die nauwlijks aan de scharnieren houvast had, zag niks van de kamer, niks van buiten.

In ⁹r hoofdje, sinds 'n halve eeuw minstens aan kamertje-dit, kamertje-dat gewend, stond enkel de meid, de meid in de houding van nog geen kwartier gelejen, de meid met ’t uitgestreken gezicht en de plotselinge, geniepige herrie over geregeld niemendal. Gister had ze ’r nog voor d’r twaalf-uur ’n kluif laten opeten — eergister, bij de koffie,⁹n ouwbakken boterkiks. Wat ’n dier. Wat ’n serpent. Wat ’n doortrapte, door de wol geverfde, hartelooze judas, om ’r boeltje mee te sjouwen op zóó’n ongelegen uur, vlak vóór ’t eten, vlak vóór Sjabbes.