Schetsen, deel 11

204    VERSTOORDE SABBATH.

gedacht had! Ook de nachtjapon vort. Enkel wat kruimels van koek of van ’n boterham, die’t ontieg schepsel in d’r bed had leggen eten — in d’r bèd, of ze in de keuken geen gelegenheid had — enne of ze niet genoeg kreeg...

Rap-zeuwachtig van gebaar, schoof tante Roosje ’t zolderraam" op. De snerpend-pijndoende noordenwind barstte over de bevroren sneeuwranden der dakgoot door ’t venstergat, flapte nijdig de doek-slurven van ’t vrouwtje rondom ’r strak-glimmenden bandeau, gierde de linten van ’r muts naar de zijde der verwarmde gang, klepte de zolderkamerdeur met ’n kwaadaardigen duw in ’t slot. Goed om ’n doodkou-voor-je-heele-leven te krijgen! Maar gelucht, gelucht en nog is gelucht most 'r worden. Je wist niet wat je in je huis haalde, wat ’n schoorum — èn wat ze meebrachten!

Hijgend, hardop pruttelend, verwenschingen mummelend, kittigde ze de trap af, en bij de hand als altijd liep ze in één zet de alkoof in, zocht in de kleerenkast of alles ’r was, of ’r niks gegapt, niks meegenomen was — van ’n stuk uitschot, die je op diè smerige manier in de steek liet kon je alles verwachten ! — en sloot zelfs David’s klepkast open, de ouwerwetsche sieraadjes in’t goud-doosje-tellend. D’r miste niks. Niet voor zoover ze zien kon. Enne met recht ’n godswonder. Vertrouwd had ze’r geen honderdste van ’n seconde. De akelige, vrijpostige, brutale meid, met d’r slabek en d’r gemeenen, lagen, liederlijken streek, om ’r stiekum van door te gaan, met ’n leugen van ’n zieke moeder, zóó as ze d’r centen van de week gebeurd had — de week, die na billijkheid eerst mórgen-avond om was! Hoe was ze zoo stom geweest, hoe had ze zoo’n dicht hoofd, om ’n dag te vroeg te betalen, voor ’n moeder die niemendal mankeerde.