Schetsen, deel 11

BIJ DE OEVERS DER LETHE.    201

jes, een voor een. As u in geen van de gaatjes ’n kogel ziet zitten, is u dan gerust?”

„Je steekt ’r geen vin na uit,” zei Beppie bezonken: „je komt ’r niet an.”

„Hoe krijgt men de inval!” praatte Saar prettiger; „hoe durft men ’t meesjouwen!”

„Kijk u door de gaatjes!” inviteerde Joop dringend. „As ’k genog van me leven heb,” driftigde Sjar-les; „en hou d’r nou mee op! Berg ’t in de kast! En dat kruit, leg je in ’n glas water. Droog laat je ’t niet”...

„Nou ziét-u,” grunnekte schoonzoon voor zich heen: „nou ziét u an u zelf wat je an ’n revolver heb! As ze ja inbreken gaan ze an de haal, enkel as ze ’m zien! Je hoeft ’m nie eens te lajen! Met stukkies gebrajen spons, hebben ze lauw kans!”

„Hoor!” zei moeder met souvereine minachting: „hoor! As of iemand, die ’t om zoo te zeggen z’n brood is, niet an de buitenkant ruiken ken of d’r kruit in zit!”

„Dat kenne ze niet!”

„Hoor! Nou strijd-ie as laast over de prijs van ’t gas! Heit-ie ook ’n uur volgehouen! As ik inbreker ben, zie ’k van buiten of-die gelajen is!”

„Dan zeg ’k niks meer,” zei Joop met wit-ballige oogen naar ’t plafond kijkend: „maar dat zeg ’k nog, dat-ie vannacht naast me bed komt te leggen op ’t nachtkassie.”

„Dan weet ik, dat ik niet na bed kom,” vinnigde Saar: „God zal mijn bewaren! Dan doe *k geen oog toe! Je mot maar is droomen! Je mot maar is ’n verkeerde beweging maken! Ja, ’k ga daar slapen naast ’n pistool!”

„En as ’k ’m nou niét laaj?”, drong Joop aan: „as ’k ’m zóo glimmend en wel op 't nachtkassie leg?” „Wat wil die man van ’n revolver!”, barstte moe-