Schetsen, deel 11

200    BIJ DE OEVERS DER IETHE.

en moeder op de late nacht, *n beroerte bezorgen!” „As hij *m niet opbergt, doe ik ’t!” zei vader heldhaftig tafelwaarts buigend.

„Jij blijft ’r af!” beval Beppie stug: „misschien ja, as j’m verkeerd anpakt, barst-ie los!”

Nog eens poogde schoonzoon.

„As ’k ’m nou zesmaal uit ’t raam aftrek,” sprak-ie in overredingstoon: „enje’m zesmaal hóórt knippen — ben je dan overtuigd? Kenne d’r dan nog ongelukken gebeuren?”

„Al trek j’m honderdmaal af,” weigerde schoonmama giftig: „dan vertrouw ’k je nog niet! Dan ken ’r bij de honderd en zooveelste maal nog ’n bars-ting uit komme! Weet jij veel van die dingen! Hou je bij je negotie! Wat sleep je zoo’n smerig ding in huis! Weet met z’n centen geen raad! Wil me daar in de late nacht uit ’t raam gaan knallen, om de buren in d’r slaap te storen! Misschien ja, zien ze jóu morgen voor de inbreker van de lepels an!” In het breede en wel-overpeinsde had ze namens Sjarles en Saar gesproken. Elk van ’r meeningen werd beknikt.

„Je leest duizend keer van menschen die doodgeschoten worden door ’n ongelajen geweer,” kittigde Saar, nu met wat meer menschelijke kleur: „’k hei liever tién dieven in me huis as één zoo’n ding-van gevaar. As we ’m niet met z’n allen tegen houen, schiet-ie mooglijk u of mijn dood! Geen cent nagedachte. Zal ’m z’n zorg zijn! Trouwt-ie morgen ’n ander!”

„Zal ik jou wat zeggen!” begon Joop met de bedoeling raak los te komen, maar zich met ijzeren wil bedwingend, zéker van z’n argumenten, hernam ie in kalmte: „As je één kogel vindt, betaal ’k voor elke kogel ’n bankie! Nou? Nou? Doet u mijn ’t plezier, vader, en kijk u na de lamp dóór de gaat