Schetsen, deel 11

BIJ DE OEVERS DER LE THE.    199

„Kruit bij de lamp!” D’r gebeure ongelukke! —, riep schoonma, den deurknop in r hand.

Sjarles kreeg ’n aanval-van-woede. Bang als-ie was voor duister, honden èn z’n vrouw, kon-ie met onbedaarlijke onstuimigheid tegen z’n schoonzoon losbrullén.

„Gek! Groote nar! Mot je dat meebrengen! ’t Raam uit! ’t Raam uit! ’k Doe d’r ’n vloek op!” „Wel allemachtig!” —, stoof Joop op, de revolver driftig voor zich uit: „voor wie doe ’k ’t? Heb ik de hond laten loopen ? Ik ben niet gek — jullie zijn stapel! Daar — nou zal ’k de haan zesmaal overtrekken, dan kan je hóóren!”

Z’n vinger benaderde den metalen slier, maar nog vóór ie had overgehaald, snikte Saar ’r ontzetting: „Leg je ’m neer! Leg je ’m neer! Asje één keer trekt, schreeuw ’k de buren bij mekaar! Hoor je, vader! Schuif ’t raam op, vader! Om me de doodschrik op me lijf te jagen! Schuif ’t raam op, vader! Hij ’s in staat om te schieten!”

„’k Roep zóó om politie, kwajongen, zot-van-’n gek!” —, brulde Sjarles.

Paf, absoluut geslagen, lei schoonzoon de revolver op tafel. En daar de loop thans de ongevaarlijke straatzij bedreigde, kwam er een wapenstilstand.

„Nou zeg ’k niks meer/ redeneerde hij, grimmig op ’n stoel ploffend: „da’s nog nooit gezien — da’s ongehoord — dat mot in de krant — drie gróóte menschen die ’t op d’r zenuwe krijgen, as ze *n on-gelajen revolver zien. Ik zeg niks meer” ...

„As je ’m niet in de kast sluit, kom ik niet zitten,” stevigde schoonma.

„Hij is öngelajen!” —, schreeuwde schoonzoon voor dezooveelste maal: „ongelajen! Öngelajen!” „Wat hei jij voor verstand van gelajen of ónge-lajen, dwarskop!” ruziede Saar: „jij zou mijn vader