Schetsen, deel 11

196    BIJ    DE    OEVERS    DER    LETHE.

door de twee vrouwen en den schoonvader, Joop die tot ’s avonds over tienen uitbleef omdat-ie een manufactuurzaak in de stad had, kocht eerst een roodharigen hond met leege zwamplekken om en naast den kop. 't Dier, ditmaal ondankbaar voor beentjes en voor brood — ook dichters vergissen zich — verdween in de duisternis des nachts, toen Sjarles, zoowel timide voor hond als duister,’m aan ’n eind sajet uitliet. Althans hij beweerde dat-ie ’m vastgehouen had — ’n beweersel dat Bep bij ’t zilver der gestolen lepels vergeleek, omdat Sjarles geen man was om ’n hond van die ruige kracht te regeeren. De hond was weg, bleef weg. De inbraak was geschied, de inbrekers, te gevat, niet gevat. Saar, ondersteboven zenuw vrouwtje, zat dien nacht met gespannen pupillen de waarschijnlijkheid te bedrochtelijken dat ze ’t beest met g e b r a j e n stukjes spons hadden gelokt. Hij was al te zéér gewend aan ’t huis. Driemaal bij daglicht, daar konden zij en moeder ’n eed op doen, was-ie los buiten geweest, los: versta je? — driemaal had-ie voor de deur geblaft en ’r nou zoo ineene vandoor — as ’t geen opzet was, liet zij zich villen. Joop zweeg, sliep weinig, kreeg van den honden-verkooper de pertinente verzekering dat de rood-harige-met-de-zwamplekken hoegenaamd geen karakter had om ’rzoo min tusschenuit te trekken en kocht voor ’n prikje in ’n tweede-hands-magazijn *n revolver, die glom als ’n vijvertje bij maanlicht, ’n Zinken doosje met patronen kreeg-ie toe. De revolver-koopman wees ’m hóe-ie de patronen in het réservoir moest steken, hóe je ’t moordenaarsinstrument geladen kon bewaren, zonder eenig gevaar — Joop vond ’t voorzichtiger de zaak ontladen mee te nemen. Voor-ie de revolver in z’n achterzak liet glijden, haalde-die minstens dertig maal den