Schetsen, deel 11

DOLLE JAN’S DROOM,

as de laaste keer! Anders haal 'k me ster werom, as je ’t maar begrijpt/

„En rijgveters voor Sientje," zee de zwaan, z’n glazen oogjes verdraaiend, of die wou zeggen: we kenne je foefies, bult!

Niks zee de schoenlapper — die zat te kijke na ’t licht in z’n hand, dat blauw wier en groen en geel en weer zoo rood as ’n pijp lak. Enne omdat-ie z’n gezicht d’r zoo dicht op hield, kreeg z’n neus de kleure van de regenboog, of je ’n scherf spiegelglas in ’t zonlicht hield om ’m te peste...

Buite was 't weer zwart van de mensche — maar die maakte ’n gangetje vrij, omdat ze bij de bazar ’t merakel hadde gezien. Kwamme ze te dicht op d’r lui toe, dan zwaaide de zwaan zoo met z’n vlerke dat de pette van de koppe vloge — om je te bedoen van lache!

„Jan, geef u mijn ook ’n sterretje — Jan, wij kenne ’t ook zoo best gebruike — Toe, Jan, strijk je hand over je hart! — Meneer, ik heb zesbloeie van kindere! Loop nou niet zoo deur!* schreeuwde ze van alle kanten. Jessis, zoo nat van ’t zweet en al dat gemier an je kop ! Daar dan. Om een mochte ze grabbele, hè zwaan?

„Same deele!”, zee-die ’r een opsmijtend. Ze stakke d’r hande uit of ’r bedeeling van soep was, maar gedorie, wat ’n jammer, met ’n staart die as de elektrieke tram in ’n bocht vonke bliksemde, ging-ie an de haal, weer op z'n plaats an de hemel. De mensche wiere ’r bleek van. Ze keke zoo na bove, da-je niks as neusgate zag.

„As jij d’r mee smijt, hou je niemedal voor de bakker,” zee de zwaan: „zal ik ze liever beware?” Nee hoor! Daar ha-je de meeldief al. Met ’n pijp in z’n mond, stong-ie te kijke wat ’r in de straat an ’t handje was. De brooje leeje op de