Schetsen, deel 11

14    DOLLE JAN>S DROOM.

dampe deeje ze of-ie in ’t donker lucifers had ge-streke.

„Ho, zwaan, hier woont de schoenlapper” ... Een, twee, drie, vier treeje af — daar zat-ie bij z’n lampie zole te kloppe — z’n bult danste ’rvan. Stinke as ’t ^yr dee — je most je neus dichtknijpe.

„Ik ken de trappies niet af,” zee de zwaan: „ik scheur me veere kapot.”

Maar z’n lange hals stak-ie pothuis in, de zoldering langs, en z’n ooge krege krente-vlammetjes van ’t lampie, dat as de weerlicht zoo walmde. En achter de smerige ruite stakke de slampampers van de buurt d’r nieuwsgierige snuite.

„Schoenflikker — jij krijg nog ’n daalder van me moeder — die kom ik je brenge” ...

Van onder ’t lampie keek-ie op, met ooge van-da’s-me-ook-’n-meevaller, en z’n vuilnis-hand — wassche dee-ie zich alleen as-ie na de biecht liep — wreef ’n kanjer van ’n droppel van z’n neus.

„’t Is een-drie-en-tachentig,” zee-die: „d’risbijge-komme van 'n doossie schoensmeer, dat Sientje de vorige week heit gehaald.”

„Nou daar dan — die mag-ie houe — as je de versleten schoene d’r bij lapt. We loope op ons tandvleesch! Goeie?”

In de hand met scheure en gate, of d’r ^Jn stuk-kend spinneweb op lee, liet-ie de ster met de paarse vonkies glijje. Verdikkeme wat ’n licht ineene in de schoenlapperskeet — 't lampie wier d’r ’n smeulend spaandertje bij, de witte oogballe van de bult zagge d’r uit as albaste knikkers.

„Is dat héélemaal voor mijn?”, zee-die, de ster van de eene spinneweb-hand na de ander morrelend.

„As je de schoene van vader en moeder en de meissies morrege daalijk zoolt, en bij mijn nieuwe hakke — maar geen bordpepier op de bojem legge